خبرگزاری ورزش والیبال : پاسور ۴۱ ساله تیم والیبال شهرداری تبریز گفت: به نظر من دایره بازیکنانی که می‌توانند در تیم ملی بازی کنند در حال محدود شدن به ۱۴ یا ۱۵ نفر است و در این بین نفراتی وجود دارند که می‌توانند در بعضی پست‌ها به درد تیم ملی بخورند.
به گزارش خبرگزاری ورزش والیبال به نقل از تسنیم، مسن‌ترین بازیکن لیگ برتر والیبال، سومین سال حضور متوالی خود در تیم شهرداری تبریز را تجربه می‌کند. او 25 سال پیش وارد دنیای والیبال شد و به قول خودش اگر آن زمان یک کار اداری را شروع می‌کرد تا به حال بازنشسته شده بود!

خبرگزاری ورزش والیبال : پاسور ۴۱ ساله تیم والیبال شهرداری تبریز گفت: به نظر من دایره بازیکنانی که می‌توانند در تیم ملی بازی کنند در حال محدود شدن به ۱۴ یا ۱۵ نفر است و در این بین نفراتی وجود دارند که می‌توانند در بعضی پست‌ها به درد تیم ملی بخورند.
به گزارش خبرگزاری ورزش والیبال به نقل از تسنیم، مسن‌ترین بازیکن لیگ برتر والیبال، سومین سال حضور متوالی خود در تیم شهرداری تبریز را تجربه می‌کند. او 25 سال پیش وارد دنیای والیبال شد و به قول خودش اگر آن زمان یک کار اداری را شروع می‌کرد تا به حال بازنشسته شده بود! محمد عمده غیاثی در گفت‌وگوی تفصیلی با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم به مرور گذشته پرداخت و در عین حال به نکات جالبی در مورد مسائل روز والیبال کشور اشاره کرد.باما همراه باشید:

والیبال را از کجا شروع کردی و چه شد که سراغ این رشته رفتی؟
در خانواده ما، برادرم والیبال بازی می‌کرد و من به خاطر او به والیبال علاقمند شدم. من والیبال را در سال 1367 با بازی‌های آموزشگاهی شروع کردم و از همان‌جا برای حضور در تیم نوجوانان ایران انتخاب شدم. سرمربی تیم نوجوانان در آن زمان آقایان مهران‌پور و هوتهم بودند. بعد از آن تا سال 1375 در تیم ریخته‌گری تبریز بازی کردم. با منحل شدن این تیم من هم از تبریز خارج شدم و کارم را در تیم‌های مختلفی ادامه دادم.

چه تیم‌هایی؟
ذوب آهن اصفهان، صنام، ارومیه، ذوب آهن، لوله‌سازی اهواز، قند شیروان، سایپا و پتروشیمی بندرامام. چند سال در پتروشیمی بودم تا اینکه به اورومدشت ارومیه رفتم و دوباره به پتروشیمی برگشتم. بعد از آن به پرسپولیس رفتم و دوباره به تبریز برگشتم. الان 3 سال است که در تبریز بازی می‌کنم.

بیشترین زمان حضورت در کدام باشگاه‌ بوده است؟
5 سال پتروشیمی و 5 سال هم ذوب آهن. مربی من در ذوب آهن ابتدا «پاتراکوف» بود و اواخرش هم آقای حیدری که ذوب آهن پس از آن دیگر تیم‌داری نکرد. واقعا حیف شد.

اولین حضورت در تیم بزرگسالان چه سالی بود؟
در سال 1373 برای شرکت در بازی‌های آسیایی توسط «ماتسو موتو» به تیم ملی بزرگسالان دعوت شدم. آن زمان بازیکنانی مثل حسین معدنی، بابک و ایرج مظفری، احمد لاهوتی، رضا دامغانی، محمد خمسه، مصطفی شجاعی، رضا شهابی و ساسان خداپرست در تیم ملی بودند.

با تیم ملی به چه افتخاراتی رسیدی؟
در آن زمان، والیبال ایران حرفی برای گفتن نداشت. ما یک بار به مقام چهارم جوانان و یک بار هم به مقام چهارم بزرگسالان آسیا در تهران رسیدیم. من به عنوان بازیکن کمکی با تیم پیکان به مقام سوم باشگاه‌های آسیا نیز رسیدم.

آخرین بازیت برای تیم ملی را به خاطر داری؟
بازی‌های آسیایی 1379 در تهران که بازی رده‌بندی را به ژاپن باختیم و چهارم شدیم.

بهترین هم تیمی‌هایت در تیم ملی چه کسانی بودند؟
من با همه خوب بودم ولی با محمد نجاتی که از رده نوجوانان تا بزرگسالان هم‌بازی بودیم، رابطه بهتری داشتم. ساسان خداپرست و سعید رضایی هم از دوستان نزدیک من بودند.

در رده باشگاهی چطور؟
من نسل‌های زیادی از بازیکنان را دیده‌ام و بهترین سال‌های بازی خودم را با سعید رضایی، مجید تابش‌نژاد و ساسان خداپرست در تیم ذوب آهن اصفهان گذراندم. آن موقع نیرو و صبر و حوصله زیادی داشتیم.

یک بار امیر حسینی (پاسور پیشین تیم ملی و فعلی پیکان) گفت بهترین اسپکری که تا به حال با او کار کرده، بهنام محمودی است. اگر 5 ست هم به او پاس ندهد، محال بود اعتراض کند. تو هم چنین بازیکنی در کنارت داشتی؟
ساسان خداپرست. یک بار در دیداری که 3 بر صفر برنده شدیم در امتیازات پایانی به من گفت مرد حسابی 3 ست بازی کردیم، یک پاس هم به من ندادی. او در آن موقع در پست 4 بازی می‌کرد و من هم بیشتر از پاس‌های ترکیبی استفاده می‌کردم و اصلا به او پاس نمی‌دادم. ساسان مثل تاکسی خالی، فقط در حملات حضور داشت.

روند پیشرفت لیگ برتر را در این سال‌ها چطور دیده‌ای؟
سیر صعودی والیبال ما مشخص است. یکی از عوامل موفقیت تیم ملی وجود همین لیگ پویا است. درست است که که کسی به تیم ملی اضافه نمی‌شود ولی طرز درست اجرای تکنیک‌ها و تاکتیک‌ها خیلی بهتر شده و پیشرفت زیادی کرده است. آن زمان که من در ذوب آهن بودم فقط 2 تیم خوب در لیگ داشتیم، یکی ذوب آهن و دیگری پیکان ولی حالا به قولی «هیچ بیشه‌ای بی شیر نیست». حتی از کنار تیم زاهدان هم نمی‌توان به سادگی گذشت یا تیم متین ورامین با آن همه ستاره در آمل به کاله می‌بازد.

نظرت در مورد پیشرفت‌ها و نتایج تیم ملی چیست؟
اگر اجازه بدهید من صحبتی در این مورد نکنم چون تیم ملی نتایج خوبی گرفته و باعث سربلندی همه ماست ولی من حس بدی دارم. پیش از اینکه حرفم را بزنم تاکید می‌کنم که دیدگاه انتقادی ندارم و صرفا نظرم را می‌گویم. به نظر من دایره بازیکنانی که می‌توانند در تیم ملی بازی کنند در حال محدود شدن به 14 یا 15 نفر است در حالیکه مجموعه‌ای از بازیکنان وجود دارند که می‌توانند در بعضی پست‌ها به درد تیم ملی بخورند. من نمی‌دانم چرا این بازیکنان به تیم ملی دعوت نمی‌شوند یا از آنها استفاده نمی‌شود.

علی نادی (کاپیتان پیشین تیم ملی) هم حرف تو را می‌زد.
با رفتن علی نادی، بازیکنانی آمدند که به هر حال جای او را پر کردند ولی تیم ملی در پست دریافت کننده واقعا مشکل دارد و همین نقص به تیم ملی آسیب می‎‌رساند. اگر دقت کنید، می‌بینید که بیشترین جابجایی‌ها در این پست صورت می‌گیرد. ما بازیکنانی مثل آرش کشاورزی و پوریا فیاضی را داریم که می‌توانند این پست را پر کنند ولی از آنها استفاده نمی‌شود. این طور هم نباید باشد که جای عده‌ای خاص همیشه در تیم ملی همیشه محفوظ باشد. با این حال مسئولیت مستقیم تیم با ولاسکو است و من فقط نظرم را گفتم. ایشان در کار خودش استاد است.

با توجه به میزان رشد و افتخارات والیبال ایران در 3 سال گذشته، دوست نداشتی در این دوره در تیم ملی باشی؟
البته که دوست داشتم ولی شهرت چیز خوبی نیست و من اصلا آن را دوست ندارم. زندگی بی سر و صدا را بیشتر ترجیح می‎‌دهم.

به نظر تو می‌توان در لیگ جهانی 2014 برزیل را در تهران شکست داد؟

میزان آمادگی تیم ملی ایران در مسابقات جام بزرگ قهرمانان کمتر از لیگ جهانی بود و به نظر من در لیگ جهانی و حتی قهرمانی آسیا، تیم آماده‌تری داشتیم. اگر تیم ملی شرایط لیگ جهانی 2013 را داشته باشد، می‌توان برزیل را در تهران شکست داد ولی هنوز راه زیادی در پیش داریم.

حضور در لیگ جهانی را چقدر برای والیبال ایران مفید می‌دانی؟
برای باشگاه‌ها که چندان فرقی نداشت و حتی دیدید که تعداد تیم‌های لیگ کمتر هم شد اما در مجموع تاثیرات مثبتی داشته و این رشته را در ویترین ورزش کشور قرار داده است. بازیکنان و کادر فنی تیم ملی در این چند سال زحمات زیادی کشیده‌اند. من می‌دانم که اگر بازیکنی چند هفته در کنار خانواده‌اش نباشد دچار چه مشکلاتی می‌شود. آنها در این مدت یا در اردوهای تیم ملی بوده‌اند یا درگیر لیگ.

سخت‌ترین یا شیرین‌ترین بازی ملی تو مقابل چه تیمی بود؟
ما در سال 1368 برای شرکت در مسابقات جوانان آسیا به عربستان رفتیم. روابط سیاسی 2 کشور هم به خاطر کشتار حجاج ایرانی در عربستان اصلا خوب نبود. ما در مرحله مقدماتی به عربستان باختیم و نتوانستیم به مرحله یک چهارم نهایی برسیم. بر حسب اتفاق برای کسب عنوان نهمی دوباره باید با عربستان دیدار می‌کردیم. از طرف سفارت ایران هم به ما اطلاع دادند که باید هر طور شده این بازی را ببریم چون نتیجه آن اهمیت زیادی دارد. 2 ست اول را باختیم و من از ست سوم به جای علی امانی به زمین رفتم و بازی برگشت. آن بازی را 3 بر 2 بردیم که شیرین‌ترین نتیجه‌ای بود که یادم می‌آید.

در بین بازیکنان هم پست خودت (پاسور) بازی چه بازیکنی را می‌پسندیدی یا می‌پسندی؟
بازی امیر حسینی را خیلی می‌پسندم. سعید معروف خوب است ولی، «اما» زیاد دارد. سعید الآن خیلی خوب شده و تاثیر مربی بزرگی مثل ولاسکو را می‌توان روی او دید. او حالا کاملا در اختیار تیم است و با قبول مسئولیت کاپیتانی، بار تیم را دوش می‌کشد. امیدوارم روند رو به رشد او ادامه داشته باشد. علی بهبودی هم امسال خیلی سرحال و خوب بازی می‌کند.

ولادو پتکوویچ، پاسور تیم ملی صربستان هم 2 سالی است که در لیگ برتر بازی می‌کند. نظرت در مورد او چیست؟
ما امسال 3 بازی تدارکاتی پیش از شروع لیگ با شهرداری ارومیه انجام دادیم و من کار او را به دقت زیر نظر داشتم. من بازی او را نمی‌پسندم. ما پاسورهایی مثل او در ایران زیاد داریم. قبول دارم که در بعضی شرایط عملکرد خوبی دارد ولی پاسوری که من امسال می‌بینم چندان تعریفی ندارد. او مشکل تکنیکی ندارد ولی از نظر آمادگی جسمانی یا هماهنگی در سطح بالایی نیست.

از نظر تقسیم بازی‌ها با علی بهبودی مشکلی نداری؟
نه، اصلا. من در پتروشیمی هم با او همبازی بودم و به تصمیم سرمربی احترام می‌گذارم.

بهترین بازیکنان خارجی لیگ چه کسانی بوده‌اند؟
اسلوبودان کوواچ در پگاه ارومیه و یک دریافت کننده بلغاری که آقای کارخانه به تیم پتروشیمی بندرامام آورده بود. دفاع وسط بلغاری تیم متین ورامین هم خوب است.

می‌توانی مربیانی را که تا به حال داشته‌ای با هم مقایسه کنی؟
با پیشرفت والیبال ایران، دانش مربیان هم بیشتر شده است. من با مربیان زیادی کار کرده‌ام و از هر کدام نکات زیادی آموختم. خوشبختانه خودم را محدود به والیبال نکردم و از آنها درس زندگی هم یاد گرفتم. آقای مهران‌پور، هوتهم، برقی و کسانی که نمی‌توانم از همه آنها نام ببرم از شخصیت‌های تاثیرگذار زندگی من بودند اما بیشتر از همه خودم را مدیون برادرم می‌دانم. در این بین حسین معدنی در میان مربیانی که در چند سال گذشته با آنها کار کرده‌ام از همه به روزتر بوده و شخصیت متفاوتی دارد.

با حسین معدنی هم‌بازی بودی ولی حالا او مربی توست.
من جایگاه خودم را می‌دانم و همیشه در ذهنم هست که حالا او مربی من است و باید به او احترام بگذارم.

الگوی ورزشی خاصی نداری؟
نه ولی از هر کسی چیزی آموخته‌ام. خودم به شخصه در مورد غلامرضا  تختی مطالعات زیادی کردم. ای کاش الگوی همه ما تختی بود.

بازیکنان فعلی والیبال، قراردادهای مالی قابل توجهی دارند. آیا از نظر مالی به چیزی که حقت بوده رسیده‌ای؟
من از سالی که وارد والیبال شدم، پول گرفته‌ام. من در سال 1368 ماهی 3 هزار تومان می‌گرفتم و آخر هم 15 هزار تومان پس انداز داشتم. الآن هم پولی را که مناسب سن و سالم باشد می‌گیرم. بقیه بازیکنان هم همین طورند. درست است که درآمد بازیکنان تیم ملی با سایر بازیکنان، فاصله زیادی دارد ولی به نظر من حق‌شان است. من به عنوان یک بازیکن از دیدین تیم ملی و پیروزی آنها مقابل تیمی مثل آمریکا احساس غرور می‌کنم.

اگر به تیم ملی دعوت شوی می‌توانی پا به پای آنها بازی کنی؟
نه. توانایی ذهنی و بدنی حضور در اردوهای تیم ملی را ندارم.

چه چیزی باعث شده تا محمد عمده غیاثی تا سن 41 سالگی همچنان در لیگ برتر والیبال بازی کند؟
من هیچ‌گاه از تمرینات دور نبوده‌ام. اولویت من در حال حاضر ورزش است و خانواده‌ام کمک فراوانی در ورزش حرفه‌ای به من می‌کنند تا تمرکزم فقط روی والیبال باشد.

به بازنشستگی هم فکر می‌کنی؟
بله ولی زمان خاصی را برای آن در نظر نگرفته‌ام اما به همین زودی‌ها این کار را انجام می‌دهم.

برای بعد از بازنشستگی برنامه‌ای داری؟
نه. چون آن قدر که می‌خواستم مربیگری کنم، بازی کرده‌ام. (می‌خندد)