خبرگزاری ورزش والیبال: قدیمی‌های والیبال خوب به یاد دارند که روزگاری هیچ کس توانایی دفاع آبشارهای عزیز پرتوی اسطوره ملی پوش ایران را نداشت. بازیکن و مربی پیشکسوتی که معقد است فدای والیبال شده و با دلخوری از مسئولانی که او را فراموش کرده‌اند می‌گوید: برای مسئولان همیشه پهلوان مرده را عشق است!

خبرگزاری ورزش والیبال: قدیمی‌های والیبال خوب به یاد دارند که روزگاری هیچ کس توانایی دفاع آبشارهای عزیز پرتوی اسطوره ملی پوش ایران را نداشت. بازیکن و مربی پیشکسوتی که معقد است فدای والیبال شده و با دلخوری از مسئولانی که او را فراموش کرده‌اند می‌گوید: برای مسئولان همیشه پهلوان مرده را عشق است!
عزیز پرتوی در گفت و گو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، اظهار کرد: صندوق حمایت از قهرمانان ملی شرایط ویژه‌ای دارد که شامل همه قهرمانان رشته‌های مختلف نمی‌شود. معیار آنها این است که تنها قهرمانان و پیشکسوتانی مورد حمایت قرار گیرند که عنوان‌دار باشند. این هم رشته‌های گروهی را شامل نمی‌شود زیرا در گذشته ورزش‌های گروهی مثل والیبال در آسیا مدال‌آور نبود. سطح تیم‌هایی آسیایی و رقابت‌های قاره‌ای خیلی بالا بود. تیم های کنونی والیبال آسیا را باید با گذشته مقایسه کرد. زمانی ژاپن و کره جنوبی مدعی قهرمانی در المپیک بودند و قدرت آنها با تیم‌های فعلی قابل مقایسه نبود. در آن زمان کسب عنوان در رشته‌های تیمی بسیار دشوار بود.
وی افزود: متاسفانه با وجود اینکه سال ها پیراهن تیم ملی والیبال ایران را پوشیدیم و در رویدادهای مختلف ملی بازی کردیم اما از هیچ بیمه درمانی برخوردار نیستیم. من چهارمی آسیا را در کارنامه دارم. این عنوانی نیست که صندوق حمایت از پیشکسوتان از آن حمایت کند. خوب ما در میان مردم احترام داریم ولی آن‌هایی که در رأس کار هستند ما را فراموش کرده‌اند. ورزش است و پهلوانی و عشق که ما را اسیر کرد. ما به دنبال چیزی نبودیم که حالا شکایتی داشته باشیم. همین که مردم همچنان حال و روزمان را می‌پرسند برایم افتخار است. اما برای مسئولان همیشه پهلوان مرده را عشق است! تا کسی زنده است سراغی از او نمی‌گیرند.
ملی پوش سابق والبیال درباره وضعیت خانوادگی خود خاطرنشان کرد: من فقط یک فرزند پسر دارم. می‌خواهد کنکور بدهد. به او نصیحت کردم هیچگاه سراغ ورزش قهرمانی نرود! من عمرم را گذاشتم و هیچ چیزی از این ورزش ندیدم. بین مردم اگر احترامی داشته باشیم کافی است. اما گاهی برخی ها زیر پای ما را خالی می‌کنند تا خودشان به چیزهایی که می‌خواهند برسند. قبلا ورزشکاران پولی نمی‌گرفتند و بُعد مادی ورزش برایشان اصلا مهم نبود. در گذشته ما برای عشق ورزش می‌جنگیدیم اما حالا ورزشکاران فقط پول را می‌شناسند. در گذشته برای تعصب روی پیراهن یک تیم ورزشی با تمام وجود و صلابت وارد زمین می‌شدند. زحمت می‌کشیدند و مبارزه می‌کردند. الان بازیکنان تعصبی روی تیم ندارند. مهم قراردادهایشان است. همین مسایل ظرافت و زیبایی والیبال را از بین می‌برد. سازندگی‌ها از بین می‌رود.
عزیز پرتوی در ادامه گفت: ما انسان ها از خود راضی هستیم. هیچ گاه قبول نمی‌کنیم که کسی از ما بالاتر باشد. هرچه دنبال آموختن برویم باز هم کم است. باید دید هرچه بیاموزیم به نفع خودمان است. ورزش فقط عشق بود و برای علاقه شخصی هرکس دنبال ورزش می‌رفت. امروز اسم ورزش حرفه‌ای است اما در عمل کار حرفه‌ای انجام نمی‌شود. من 60 سال سن دارم. عمرم را در والیبال گذاشتم. اما حالا پشیمان هستم. خیلی چیزها را پای والیبال گذاشتم. اگر به عقب برگردم هیچ گاه دوباره ورزش حرفه‌ای را دنبال نمی‌کنم.
پیشکسوت والیبال خاطرنشان کرد: من الان باید یک پروفسور و دکتر متخصص می‌شدم. اما دانشگاهم را فدای ورزش کردم. اگر بار دیگر زنده شوم فقط برای سلامتی دنبال ورزش می‌روم. قهرمانی زودگذر است و مثل یک رویا و خواب می‌ماند. بیدار بشوی چیزی برای تو نمی‌ماند.
وی با اشاره به بهترین خاطره ورزشی خود گفت: در تهران با تیم کره جنوبی تیم چهارم جهان بازی کردیم. با آن تیم اسطوره‌ای پنج گیمه شدیم. در آن بازی حیدری پاسور تیم ما بود که خیلی خوب پاس سرعتی می داد. ولی متاسفانه در گیم پنجم آن بازی کتفش در رفت و شکست خوردیم. البته آن کره جنوبی با این کره جنوبی قابل مقایسه نیست. در گذشته شرایط تیم های ورزشی خیلی فرق داشت. ما در شهرستان هم اردو نداشتیم اما حالا بازی های تدارکاتی در خارج می گذارند. همه چیز فرق کرده است.
پرتوی با اشاره به دوستی‌های زیاد در حوزه ورزش گفت: من اصلا آدم کینه توزی نیستم. اصلا این موضوع در خصلتم نیست. همیشه سعی کردم خوبی کنم. زیرا می‌دانم که خوبی و بدی همیشه در ذهن همه می‌ماند. اگر می‌خواهی ماندگار شوی باید همیشه خوبی کنید. یادم می آید در کشور مصر با مربی خود اختلاف پیدا کردم و من را در دهمین بازی روی نیمکت گذاشت. به بیرون سالن رفتم و گریه کردم. به خاطر تعصب به مملکت و پرچم ایران گریه می‌کردم. آن بازی آخر را هم به مصر باختیم.
ملی پوش سابق والیبال ادامه داد: در آن زمان همیشه دوستی و رفاقت بین تیم های ورزشی موج می زد. زیرا مادیات اصلا نقشی در ورزش نداشت. همه نسبت به یکدیگر احترام می گذاشتند. من دوستان زیادی دارم. اگر بخواهم دوستانم را نام ببرم شاید ساعت ها طول بکشد. هنوز هم با خیلی ها در ارتباط هستم. من از آن آدم هایی بودم که فدای والیبال شدم و هیچ بهره ای هم از آن نبردم.