مهمترین و در واقع تنها رویداد والیبال ایران در سال ۱۳۹۹، انتخاب سرمربی برای تیم ملی و برگزاری لیگ برتر به صورت متمرکز بود.

به گزارش خبرگزاری تسنیم، والیبال ایران در سال‌های اخیر با درخشش تیم ملی و ستاره‌های ملی‌پوش در میادین مختلف به اعتبار جهانی رسیده بود ولی شیوع گسترده ویروس کرونا در سال 1399، بازی‌های ملی را کاملا تعطیل کرد. برای هوادارانی که والیبال را بهترین ورزش تیمی حال حاضر ایران می‌دانند که قادر به سرشاخ شدن با غول‌های اسم و رسم‌دار جهان است، ندیدن ستاره‌های محبوبشان در زمین مسابقه، ناامیدکننده بود.

 

در چنین شرایطی، لیگ برتر والیبال با حضور 14 تیم و به صورت متمرکز در تهران برگزار شد. فولاد سیرجان، شهرداری ارومیه، هراز آمل، فولاد مبارکه سپاهان، شهرداری گنبد، شهداب یزد، شهرداری ورامین، سایپا، هورسان رامسر، پیکان تهران، خاتم اردکان، شهرداری قزوین، راه‌یاب ملل کردستان و آذرباتری ارومیه، تیم‌های حاضر در سی‌وچهارمین دوره لیگ برتر بودند که به گفته بیشتر کارشناسان، برگزار کننده لیگی با کیفیت و سطح بالاتر از سال‌های قبل بودند.

 

 

فولاد سیرجان، شهرداری ارومیه، هراز آمل، فولاد مبارکه سپاهان، شهرداری گنبد، شهداب یزد، شهرداری ورامین، سایپا، پس از برگزاری فصل قانونی به پلی‌آف رسیدند. با توجه به توزیع متوازن بازیکنان در بین 8 تیم برتر لیگ، حدس زدن تیم برنده دیدارهای پلی‌آف، کار آسانی نبود که از شکست سپاهان به عنوان بخت نخست قهرمانی مقابل فولاد سیرجان به عنوان نمونه بارز آن می‌توان نام برد.

 

فولاد سیرجان با هدایت رضا تندروان و شهرداری ارومیه با هدایت پیمان اکبری با غلبه بر سپاهان و هراز آمل به فینال رسیدند و سری بازی فینال با برتری 2 بر یک فولاد سیرجان به پایان رسید، اگر چه شیرینی قهرمانی به دلیل عدم اهدای جام قهرمانی به مزاج سیرجانی‌های قهرمان، چندان شیرین نبود.

 

علی بهبودی، پاسور و کاپیتان تیم سیرجان در این مورد گفت: برای این وضعیت واقعا متاسفم چون تمام شیرینی قهرمانی به اهدای کاپ پس از پیروزی است. امیدوارم دلایل قانع کننده‌ای برای این کار وجود داشته باشد چون کرونا در همه جای دنیا وجود دارد و خیلی قشنگ نیست که لیگ برتر والیبال بدون مراسم اختتامیه به پایان برسد.

 

محمدرضا داورزنی، رئیس فدراسیون والیبال نیز محدودیت‌های ناشی از کرونا را باعث عدم برگزاری مراسم اختتامیه و اهدای جام و مدال عنوان کرد.

 

اتفاق مهم دیگری که در سال 1399 افتاد، انتخاب سرمربی تیم ملی والیبال پس از قطع همکاری با ایگور کولاکوویچ بود. عملکرد این سرمربی اهل مونته‌نگرو برای اهالی والیبال، قابل قبول نبود و لغو رقابت‌های ملی به دلیل کرونا نیز مزید بر علت شد تا فدراسیون والیبال ایران، قرارداد کولاکوویچ را بدون ارائه پیشنهاد جدید، فسخ کند.

 

 

 

فدراسیون والیبال در چالش انتخاب سرمربی ایرانی و خارجی، طبق معمول به سراغ بزرگترین نام‌های جهان رفت و سرانجام با ولادیمیر آلکنو، مربی سرشناس روسی تا پایان المپیک توکیو به توافق رسید. بلیت ارزشمند حضور در المپیک، برگ برنده تیم ملی ایران برای جذب این سرمربی برجسته بود. فلسفه داورزنی برای امضای قرارداد با چنین مربی بزرگی که سابقه قهرمانی در المپیک را نیز دارد، راهیابی به جمع 4 تیم برتر المپیک است. قهرمانی و کسب عنوان، کاری است که آلکنو نشان داده در آن تخصص دارد. باید دید آلکنو در کوتاه مدت قادر است افتخاراتی را که با تیم ملی روسیه و تیم زنیت کازان داشته در ایران هم تکرار کند یا خیر.

 

سال 1400، نقطه عطفی در والیبال ایران با حضور در المپیک خواهد بود. بسیاری از ستاره‌های نسل طلایی تیم ملی که قدرت والیبال ایران را به جهان نشان دادند، آخرین حضور خود در المپیک را تجربه خواهند کرد و انگیزه زیادی برای موفقیت در فصل پیش‌رو در ذهن دارند. این در شرایطی است که فرهاد قائمی عضو تیم ملی شب گذشته با انتشار متنی در صفحه شخصی‌اش از حضور در تیم ملی انصراف داد.

 

متن پست قائمی به شرح زیر است:

 

«مردم عزیز، علاقه‌مندان به والیبال، فدراسیون و کادر فنی تیم‌ملی والیبال

 

ضمن تبریک‌ سال نو و آرزوی سلامتی برای همه، اینجانب فرهاد قائمی بر خود وظیفه می‌دانم مواردی را خدمت مردم علاقه‌مند و جامعه والیبال عرض کنم.

 

امروز قریب 14 سال است که همانند یک سرباز در تیم ملی والیبال کشورم خدمت کرده‌ام. در تمام‌ رده‌ها بوده‌ام و با مربیان مختلف کار کرده‌ام. فراز و نشیب‌ها دیده‌ام و در کنار هم‌تیمی‌هایم، بردها را به شادی و باخت‌ها را به اندوه سپری کرده‌ام. در بالاترین سطح بازی‌های والیبال برای سربلندی کشورم جنگیده‌ام. در آسیا به بالاترین افتخارات و در سطح جهان به مقام‌هایی قابل احترام و بسیار ارزشمند دست یافته‌ام. همه اینها، زمانی ارزش مضاعف و بی‌همتا و غرورانگیز پیدا کرده که با رضایت و شادمانی مردم دوست‌داشتنی کشورم همراه شده است. من نیمی از عمرم را به دلخوشی‌های مردم و هیجانات مثبت آنها گره زده‌ام. از خدای خودم شاکرم و بی‌تردید قدر این موهبت را می‌دانم.

 

امروز ‌بار دیگر این موهبت شامل حالم شده است. بسان 14 سال گذشته طعم بسیار شیرین دعوت به تیم ملی را باز هم می‌چشم. شاید بهتر از هر کسی می‌دانم که فراسوی این دعوت، چه انتظارات و مسئولیت و وظیفه سنگینی نهفته است؛ اما امروز شرایطم ‌با سال‌های پیش متفاوت است. وظایف و مسئولیت‌های دیگری در بستر خانواده برایم ایجاد شده که گریزی از آنها نیست. به‌تازگی ازدواج کرده‌ام و شرایط زندگی‌ام ایجاب می‌کند که به التزامات و انتظارات زندگی تاهلی پاسخ دهم و دغدغه‌های ایجاد شده، طلب می‌کند که مدتی در اختیار خانواده باشم و این با زندگی اردویی منافات بسیار دارد.

 

در خدمت تیم ملی بودن گرچه از بزرگترین افتخارات است اما تمرکزی کامل و توجهی تمام و کمال می‌خواهد. بعید می‌دانم در شرایط موجود زندگی‌ام‌ بتوانم این تمرکز را فراهم کنم؛ لذا ضمن سپاس بی‌پایان از مربیان و کادر فنی و فدراسیون محترم والیبال و پوزش از مردم علاقه‌مند به این ورزش پرطرفدار، اعلام می‌دارم که در این دوره متاسفانه نمی‌توانم در خدمت تیم کشورم باشم. قویاً باور دارم که دوستانم به بهترین شکل ممکن تیم را پیش خواهند برد. افتخارات دیگری در راه است و من نیز همانند مردم کشورم به تماشای مسابقات خواهم نشست و برای موفقیت دوستانم هورا خواهم کشید. مسئولیت سنگین عضویت در تیم ملی و تجربه 14 ساله ایجاب می‌کند که این‌بار از دور، نظاره‌گر موفقیت‌های تیم ملی کشورم باشم.

 

به امید ریشه‌کن‌ شدن این بیماری منحوس و حضور در سالن‌های والیبال همچون همیشه.

 

یا حق - فرهاد قائمی»

 

با این شرایط باید دید تیم ملی ایران در المپیک 2020 توکیو چه عملکردی خواهد داشت.