خبرگزاری ورزش والیبال

امروز 26بهمن1392

خداحافظی..اومد تا تیمی رو که بزرگش کرده ترک کنه و به کشورش برگرده تا سرمربی تیم

ملی آرژانتین بشه ،چیزی که همیشه آرزوشو داشته و الان تو این موقعیت حساس داره به

آرزوش می رسه.

یاد میگیره که چطور شخصیت یک تیم جهانی رو داشته باشه...

داشتیم. اومد و قول داد که مارو به بهترین جاها میرسونه و بقولش عمل کرد:قهرمانی

در جام ملت های آسیا ،راهیابی به لیگ جهانی برای اولین

بار در تاریخ والیبال ایران،رسیدن به یک قدمی المپیک لندن، جایی که ما تنها با یک

اختلاف امتیاز کمتر نسبت به استرالیا در عین شایستگی از رسیدن به

مسابقات بازموندیم،حضور درخور توجه در مسابقات بین قاره ای ،شکست غولهای دنیای

والیبال ازجمله ایتالیا،کوبا،آلمان،لهستان،صربستان،آمریکا وآرژانتین.آرژانتین

زادگاه مردی که ما با اون به همه ی این افتخارات دست پیدا کردیم.مردی که به ما یاد

داد چطور بزرگی کنیم در والیبال.

بردن ایتالیا رو در ذهن داریم،سرازپا نمیشناخت..مردی که مارو قهرمان کرددر آسیا در

حالی که فقط یک ست رو از دست داده بودیم....

هیچوقت مارو رها نمیکنه و همیشه ب عنوان مشاور در کنار تیم خواهد بود.تابگه به

شاگردانی که پرورش داده ،به امیر غفور جوان و فرهاد قائمی پر انرژی به محمد موسوی

استوار به حمزه زرینی غیور به شهرام محموی مستعد به رحمان داوودی به کاپیتان سعید

معروف باتجربه به مهدی مهدوی به علیرضا مباشری به آرمین تشکری به عادل غلامی

قدرتمند و به فرهاد ظریف بی نظیر افتخار می کنه. شاید اون روزی که فرهادظریف برای

خداحافظیش از تیم ملی در غوش ولاسکو گریه می کرد اصلا فکر نمی کرد که تیم ملی دیگه

هیچوقت ولاسکو رو روی نیمکتش نمی بینه و بعد ازاون نوبت ولاسکوس که خداحافظی کنه.

برای ما ولاسکو تنها یک مربی نبود کسی بود که به ما اجازه دادبه خاطر تیممون سرمون رو بالا بگیریم،به ما

اجازه داد که از دیدن تک تک بازی هاشون لذت ببریم(به من اجازه داد تا به جای حرف

های کسل کننده استاد پاتو با خیال راحت بشینم پای تلویزیون وبازی با آمریکا رو

ببینم،باز ای که 3-2 بردیم و چه جیغ هایی زدیم،اجازه داد صبح امتحان ایمنی ساعت

پنج صبح پاشم و بجای باز کردن کتاب ،تلویزیون رو روشن کنم وبازی با کوبا رو

ببینم...هیچوقت یادم نمیره که باز ی به ست پنجم کشیده شد و من مجبور شدم که بخاطر

امتحانم برم دانشگاه،توی دانشگاه بودم که رضوان{دخترخالم}منوصدازدکه:دوستم همین

الان از رادیو اتوبوس شنیده که ما بردیم .و من نمیدونستم چطور باید تو حیاط

دانشگاه خودموکنترل کنم؟!!

بودم،دوست داشتم از خوونه بزنم بیرون،بدوم و داد بزنمو از همشون تشکر کنم..)

ناراحتم..از تو هم ناراحتم..نباید الان مارو ول می کردی.باید می موندی وثمره

کارهات رو درو می کردی . ما دوست داشتیم صعود به المپیک رو با تو جشن بگیریم.بچه

ها به تو عادت کردن گفتم که فقط مربیه ما نبودی تو پدر والیبال ما بودی!یه پدر

فرزندانش رو تو مواقع حساس ترک نمی کنه!هرچند که تو هم حق داری به آرزوهات برسی

،پس در کشورت خوش باش...

بخوریم به تیم کشورت،آرژانتین،و اونجا تو سه ست شکستتون بدیم تا باز هم به

شاگردانت افتخار کنی و مطمئن شی که سه سال از عمرت رو بیخود اینجا حروم نکردی.تا

ته دلت خوشحال شی که بچه های تو تونستن پدرپیرشون رو شکست بدن. و بدون ما اون روز رحم نمی کنیم،منتظر باش... .